Ήρθε ο βουλευτής στο χωριό, βόλτες από κει και από δω
μοιράζει υποσχέσεις στους αγρότες,
θα σας γλιτώσουμε από τη δυστυχία,
νερό θα φέρουμε θα φτιάξουμε σχολεία
κι όσο για τα φτωχά κορίτσια σας γαμπρούς εμείς θα βρούμε.
Μια αγαπημένη συνήθεια αλλά και έξοχο δείγμα μουσικής παράδοσης των Επτανήσιων είναι οι καντάδες.
Πριν την ένωση ακόμη των Ιονίων Νήσων με την Ηπειρωτική Ελλάδα,κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Βενετών δημιουργήθηκε η Επτανησιακή Μουσική Σχολή.Πατέρας της Σχολής αυτής θα πρέπει να θεωρείται ο Νικόλαος Μάντζαρος, ο μουσικός που εμελοποίησε τον εθνικό μας ύμνο.
Τότε γεννήθηκε και η καντάδα.Συγκεκριμένα,γενέτηρά της θεωρείται το Ληξούρι.
Το όνομά της προέρχεται από το λατινικό ρήμα cantare (τραγουδώ) και κύριο χαρακτηριστικό της είναι η τριφωνία:Πρίμο-σεκόντο-μπάσσο, που όμως η κάθε φωνή εκτελείται από πολλά πρόσωπα.
Αρκετές από τις πρώτες καντάδες θα συνθέσουν μουσικοί που ανήκουν στην Επτανησιακή σχολή,όπως ο Διονύσης Λαυράγκας, (Κεφαλονιτοπούλα, Λαλούν τ΄αήδονια, Λομπαρδιανοί.).
Οι καντάδες συνοδεύονταν συνήθως από κιθάρες και μαντολίνα, ενώ συχνά οι παρέες τις τραγουδούσαν και χωρίς τη συνοδεία οργάνων.
Προκάτοχος της καντάδας στα Επτάνησα ήταν οι αριέττα,ένα είδος πολυφωνικής μουσικής με απαλή μελωδία.Αυτό το είδος εμφανίστηκε στην Κεφαλλονιά και αποτελεί καθαρό μουσικό είδος του νησιού.
Έτσι λοιπόν,η συνήθεια των νέων του νησιού να τραγουδούν κάτω από το μπαλκόνι της αγαπημένης,σε συνδυασμό με τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής,έχει συνδεθεί στενά με τις καντάδες.Έτσι καθιερώθηκε η φράση :"Πάμε να κάνουμε μια καντάδα;"
Επίσης,οι καντάδες συναντώνται τόσο στην Κέρκυρα όσο και στην Ζάκυνθο και εκφράζει την αγάπη και τον έρωτα.
Αθηναικές καντάδες
Η επτανησιακή καντάδα φαίνεται να πέρασε στην ηπειρωτική Ελλάδα μετά την
ένωση το 1863. Διαδόθηκε ταχύτατα και έγινε ιδιαίτερα αγαπητή στα
αστικά κέντρα, γεγονός που σηματοδοτεί την γέννηση της Αθηναϊκής
καντάδας , που συνδέεται με τους Αθηναίους ρομαντικούς ποιητές του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα ,όπως Γεώργιος Δροσίνης , Αριστοτέλης Βαλαωρίτης , Ιωάννης Πολέμης κ.λπ.
Αθηναϊκές καντάδες συνέχισαν να γράφονται, ευνοημένες από το ρομαντικό κλίμα της εποχής, μέχρι και την δεκαετία του 1930.
Η Αθηναϊκή καντάδα διαφέρει από την Επτανησιακή στο ότι η πρώτη διαθέτει
λόγιο χαρακτήρα, ενώ η δεύτερη φέρει πιο έντονα το λαϊκό στοιχείο.
Οι Θρακιώτικοι χοροί είναι πλούσιοι σε αριθμό και ιδιαίτερα εντυπωσιακοί.
Ένα χαρακτηριστικό τους που προσδίδει ξεχωριστό χαρακτήρα σε αυτούς ,είναι τα ζωηρά επιφωνήματα των χορευτών.
Ο Ζωναράδικος είναι ένας μεικτός(χορεύεται από άνδρες και γυναίκες),αντικριστός χορός και είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στην περιοχή της Θράκης.Η ονομασία του οφείλεται στο γεγονός ότι οι χορευτές πιάνονται ο ένας από το ζωνάρι του άλλου.
Χορεύεται κυκλικά,μπαίνουν μπροστά οι άνδρες και ακολουθούν οι γυναίκες. Σύμφωνα με τα ήθη
παλαιότερα, ο τελευταίος άντρας για να πιαστεί με την πρώτη χορεύτρια
του γυναικείου κύκλου και ν' αποτελέσουν από κοινού έναν κύκλο, έπρεπε
απαραίτητα να είχαν συγγενική σχέση μεταξύ τους. Η συνήθεια αυτή ίσχυε
για το σύνολο των κυκλικών χορών, ιδιαίτερα στην περιφέρεια του
Διδυμότειχου.
Η Κεφαλλονιά,όπως και τα περισσότερα νησιά του Ιονίου,είναι ιδιαίτερα πλούσια σε ιστορία και παράδοση.
Η επίδραση των Βενετών είναι παραπάνω από εμφανής όταν ακούσει κάποιος τους Κεφαλλονίτες να μιλάνε.Ο τόνος της φωνής,οι ιδιωματισμοί της διαλέκτου είναι μια παραλλαγή,θα έλεγε κανείς,της Ιταλικής γλώσσας με ελληνικές καταλήξεις.
Η Ιταλική κουλτούρα ήταν επόμενο να επηρεάσει τους κατοίκους του νησιού και στην μουσική.
Με την ίδρυση της Εθνικής Μουσικής Σχολής από τον Διονύσιο Λαυράγκα,ξεκίνησε και η παράδοση των καντάδων και των αρριετών.
Ξεχωριστή θέση επίσης κατέχει και η ψαλτική της Κεφαλλονιάς,η οποία διαφέρει από την Βυζαντινή.
Επίσης,οι χοροί μαρτυρούν έντονα την ιταλική επίδραση,με κύρια μουσικά όργανα να τους συνοδεύουν το μαντολίνο,το βιολί και την κιθάρα.
Λίγα λόγια για τον Μπάλο...
Ο Μπάλος είναι ο πιο χαρακτηριστικός χορός του ρεπερτορίου του νησιού,με τον οποίο ξεκινούν όλα τα γλέντια.Πρόκειται για συρτό χορό,του οποίου το μουσικό μέτρο είναι 2/4.
Οι χορευτές,άνδρες και γυναίκες,είναι πιασμένοι από τις παλάμες με λυγισμένους αγκώνες.
Στην αλλαγή της μουσικής αλλάζει και η διάταξη των χορευτών.Ένα ζευγάρι χορεύει στο κέντρο του κύκλου,ξεκομμένο από τους υπόλοιπους.
Χαρακτηριστικό του είναι οι συχνές παραλλαγές στις φιγούρες ανάλογα με τις αλλαγές της μελωδίας.
Η Νάξος ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα κυκλαδίτικα νησιά,ως νησί του Διονύσου-άρα και του γλεντιού-,
για την μουσική του παράδοση.
Οι χοροί της έχουν έντονο το ερωτικό στοιχείο και είναι κυρίως συρτοί αντικρυστοί.
Ο Καλαματιανός Νάξου ή Καλαμαθιανός είναι ο γνωστός επτάσημος συρτός,με τον οποίον ξεκίναγαν τα γλέντα στο νησί.
Η συνήθεια να ξεκινούν τα γλέντια με το τραγούδι "μαντήλι καλαματιανό",είναι η αιτία της ονομασίας του.
Στην Απείρανθο λέγεται και Κοτσάτος.
Πρόκειται για τον κυριότερο χορό της Θεσσαλίας και αναφέρεται στην παραδοσιακή γυναικεία φορεσιά της περιοχής.
Είναι ένας συρτός χορός,όπου οι χορευτές πιασμένοι από τις παλάμες,σχηματίζουν ανοιχτό κύκλο.
Τα βήματα του χορού είναι αργά,βαριά και μεγαλοπρεπή.
